-
odwrocie
-
obraz w ramie
Cena uzyskana:
IInformacje o dziele:
collage, tektura, papier zadrukowany, szkło (szyba 3 mm, stopka kieliszka, fragment znicza), papierowe ozdoby trumienne, folia srebrna, nadpalona świeczka, drewno
70,3 x 45,2 x 7 cm
Obraz posiada ekspertyzę Anny Żakiewicz
Całość nawiązuje zarówno do kultu świętych obrazów, powszechnego zarówno w religii katolickiej, jak i prawosławnej oraz popularnych kapliczek podróżnych czy podwórkowych. Artystę przez całe życie interesowało to zjawisko, które znajdowało odbicie także w życiu codziennym, nie związanym z kultem religijnym, polegającym na czczeniu rozmaitych fetyszy, którym nadawano wysoką – często nieadekwatną do przedmiotu – rangę.
Zarazem jednym z najważniejszych wątków w sztuce Hasiora był kult kobiecości obecny zresztą w niemal wszystkich religiach. Assamblage-Kapliczkę z ok. 1967 r. możemy uznać za przykład dzieła wpisującego się w ten nurt, gdyż jego centrum stanowi właśnie kobieta wyrastająca ponad towarzyszące jej mniejsze postacie – kobiecej świętej oraz mężczyzny wojownika. Hasior nadaje kobiecości wymiar uniwersalny, godny uczczenia poprzez stworzenie mu ozdobnie obramowanej kapliczki ze świeczką zapalaną w uroczystych momentach.
fragment ekspertyzy dr Anny Żakiewicz
Władysław Hasior:
Władysław Hasior (Nowy Sącz 1928 - Kraków 1999) studiował na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie w latach 1952-1958. W 1959 przebywał na stypendium w Paryżu, odbywał podróże po Europie. W latach 1957-1968 pracował jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem, a w latach 1970-1971 jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog w tamtejszej PWSSP.
Od 1957 tworzył assemblages. W 1960 zaczął odlewać w cemencie formy wydrążone w ziemi, co stało się podstawą niektórych jego późniejszych realizacji plenerowych. W 1965 powstały pierwsze „Sztandary“ i pierwsze projekty szklanego pomnika (nigdy nie zrealizowanego). Od 1969 artysta łączył niektóre swe realizacje pomnikowe z akcjami efemerycznymi („Golgota“, Montevideo 1969, „Słoneczny rydwan“, Sodertalje 1972, „Pochód sztandarów“ i „Płomienne ptaki“, Łąck 1973, „Ogniste ptaki“, Szczecin 1975, „Płomie-nne ptaki“ II wersja, Koszalin 1977, „Płonące sztandary“, Drawsko Pomorskie 1979). Zrealizował pomniki: „Ratownikom górskim“, Zakopane 1959 (wspólnie z uczniami Szkoły Kenara), „Pamięci rozstrzelanych zakładników“, Zakopane-Kuźnice 1964, „grający“ pomnik na przełęczy Snozka k. Czorsztyna 1966, „Tym, co walczyli o polskość i wolność ziem Pomorza“, Koszalin 1978-1980.
Równolegle ze „Sztandarami“ i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80. i 90. znaczącym wątkiem twórczości artysty stały się „Portrety“, wykonywane w technice assemblage’u i collage’u. Wystawiał od 1961, w latach 1963-1965 związany był z międzynarodowym ruchem Phases.
Przełomową rolę w upowszechnieniu jego sztuki poza granicami Polski miała indywidualna wystawa w Moderna Museet w Sztokholmie w 1968. Brał udział w Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971, w Biennale w Wenecji w 1970, w Festiwalu w Edynburgu w 1972 i innych prestiżowych przeglądach międzynarodowych. Mieszkał i tworzył w Zakopanem, gdzie od 1985 działa autorska galeria jego prac - dziś oddział Muzeum Tatrzańskiego.
W 2005 roku Muzeum Narodowe w Warszawie zorganizowało wielką, monograficzną wystawę artysty.
| Data aukcji | Nr kat | Wywoławcza | Uzyskana | Zmień: |
|---|---|---|---|---|
| 2017-12-10 | 109 | 20 000 zł | - | N/A PLN USD |
