Antoni Starczewski studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (obecnie ASP), którą ukończył w 1951. Był uczniem Władysława Strzemińskiego. Od 1956 pracował w macierzystej uczelni jako pedagog, w 1982 uzyskał tytuł profesora. W latach 1956-1994 prowadził pracownię tkaniny artystycznej (gobelinu i dywanu), od 1981 kierował Katedrą Tkaniny na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego. Był wszechstronnym artystą, posługującym się wieloma technikami: grafiką, rzeźbą (zwł. ceramiczną), tkaniną, malarstwem i in., które służyły mu poszukiwaniom artystycznym w dziedzinie szeroko pojmowanego zapisu. Badał zjawisko powtarzalności, ideę znaku jako środka porozumienia, związki między dźwiękiem i kształtem, interesował się letryzmem, grafologią itp. Podejmowane przezeń prace artystyczno-badawcze w wymienionych zakresach potrafił łączyć z funkcją dekoracyjną czy użytkową, czego przykładem są jego realizacje monumentalne, jak płaskorzeźby dla Biblioteki Uniwersyteckiej (1960), Teatru im. Jaracza (1970), Parku Kultury na Zdrowiu (1976) – wszystkie w Łodzi. Uczestniczył w wielu wystawach, był często nagradzany, zwłaszcza na międzynarodowych konkursach ceramicznych i graficznych.