Zofia Albinowska naukę malarstwa i rysunku rozpoczęła w Wiedniu – w roku 1901 w prywatnej szkole H. Strehblowa, od 1902 w szkole F. Hohenberga i F. Kruisa. W latach 1906-1909 była w Paryżu, początkowo studiując w Académie Colarossi, a od 1906 w École Nationale des Beaux Arts, gdzie zajmowała się także grafiką. Poznała wówczas Olgę Boznańską, chętnie korzystając z jej rad i wskazówek. Z Paryża wyjeżdżała do Anglii, Belgii, Holandii i Włoch. W latach 1909-1912 ponownie studiowała w Wiedniu, a w 1912 zamieszkała we Lwowie i podjęła studia matematyczne na Politechnice i Uniwersytecie. Podczas I wojny światowej wyjeżdżała do Wiednia i Lowrany. W 1922 wyszła za mąż za W.Minkiewicza, profesora Politechniki Lwowskiej. W 1926 była na Sycylii. Była osobą bardzo czynną – w latach 1917-1939 pełniła funkcję prezesa Związku Artystek Polskich, w 1922-1939 był wiceprezesem lwowskiego TPSP. Dużo wystawiała – począwszy od debiutu w 1903 w Wiedniu, wielokrotnie w TPSP we Lwowie i w Krakowie, w TZSP w Warszawie ((1930 wyróżnienie, 1932 medal brązowy, 1935 medal srebrny), w Łodzi, Poznaniu, Bydgoszczy. Brała udział w międzynarodowych wystawach artystek : 1910 w Pradze, 1937 w Paryżu, 1939 w Nowym Jorku. Miała też kilka wystaw indywidualnych – we Lwowie, Krakowie i Warszawie. Po roku 1945 pozostała we Lwowie nadal wiele pracując. W 1956 miała wystawę obrazów i grafik, a w 1972 Lwowska Galeria Obrazów urządziła dużą pośmiertną wystawę jej prac. We wcześniejszym okresie twórczości Albinowska chętnie malowała portrety (np. Portret L. Staffa, 1913; Autoportret), typy charakterystyczne ( Bretonki, Rybak, 1908), pejzaże i martwe natury, które później – po roku 1920 – stały się głównym tematem jej obrazów. Malowała kwiaty, stylowe meble, starą porcelanę, dywany, lustra wypełniające pogodne, łagodnie oświetlone wnętrza. Obrazy artystki wyróżniają się dużą kulturą malarską, przemyślaną kompozycją i subtelnym kolorytem.