sygn. p.d.: Władysław Wankie 

Wielbiciel barw jesiennych – skrzepłych jak w bursztynie

Alei, których liście opadłe szeleszczą.

Niknący przepych lata, wiatr dmący złowieszczo.

Kocha drzewa omszałe, ruiny, świątynie,

I raje wspomnień, które w słowach się nie mieszczą

Elegii – żyjąc w duszy skrzepłe jak w bursztynie. 

Jan Lemański, Elegia (Władysławowi Wankiemu)

Malarskie improwizacje Wankiego noszą wybitne znamiona poezji barw. Są one źródłem i wyrazem przeżyć duchowych, o pryzmacie tak uczulonym, że wszelka ocena „aparatem realnym“ staje się wręcz nieuchwytną. Wankie, natura impulsywna z wyobraźnią żywą, czynną i ruchliwą. Jako artysta jest indywidualnością wybitną, do nikogo niepodobną i do nikogo zbliżoną. Jest gospodarzem we własnym okółniku. W obrazach daje Syntezę swej sztuki wielce wykwintnej /.../ Sztuka Wankiego odznacza się śmiałym patosem romantycznym, wielce zamaszystym, o liniach szerokich, zdecydowanych, po malarsku dekoratywnych. Stylizacje barwy były jedynym i najwyższym zadaniem tego artysty, w uwielbieniu wichrów, szamotań burzliwych i gry żywiołów na tle morskich przestrzeni. /.../ Krytyka zagraniczna mianowała naszego artystę – poetą barw /.../

Apoloniusz Kędzierski, Władysław Wankie,...