Stefan Domaradzki (Niżny Nowgorod 1897 - 1983 Nandy pod Paryżem) - malarz pejzażysta; dzieciństwo i wczesną młodość spędził w Rosji. W latach 1912-1914 wraz z rodzicami mieszkał na południu Francji, gdzie uczył się w prywatnych pracowniach malarzy francuskich i gdzie po raz pierwszy pokazał swe prace na wystawie (Cannes 1914). Kształcił się także w Moskwie; początkowo w prywatnej szkole Stanisława Żukowskiego (działała w latach 1907-1917), a w roku 1918 rozpoczął studia w moskiewskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowni profesora S. Malutina. Do Polski przyjechał w 1921 i w rok później podjął studia w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem prof. K. Tichego. Wystawiał we Francji oraz w Moskwie (1920), a od 1924 regularnie brał udział w wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, w 1935 otrzymując srebrny medal na jubileuszowym Salonie Zachęty. W roku 1939 uczestniczył w wystawie sztuki współczesnej w Gallery of Science Art w Nowym Jorku. Po II wojnie mieszkał we Francji, a później w USA. Malował przede wszystkim nastrojowe pejzaże, w których obok inspiracji malarstwem francuskim, wyczuwalny jest wpływ nauczyciela artysty, Stanisława Żukowskiego. Malował także widoki miejskie – z Warszawy czy Paryża – większy zespół tych prac pokazał, m.in. na wystawie w warszawskiej Zachęcie w roku 1929. W roku 1939 uczestniczył w wystawie sztuki współczesnej w „Gallery of Science Art“ w Nowym Jorku. Po II wojnie światowej osiadł we Francji, skąd później przeniósł się do Stanów Zjednoczonych.Malował przede wszystkim nastrojowe pejzaże, w których obok inspiracji malarstwem francuskim, wyczuwalny jest wpływ nauczyciela artysty, Stanisława Żukowskiego. Malował także widoki miejskie – z Warszawy czy Paryża – większy zespół tych prac pokazał, m.in. na wystawie w warszawskiej Zachęcie w roku 1929.