Wacław Wąsowicz (Warszawa 1891 - Warszawa-Wilanów 1942) – malarz i grafik; w latach 1909-1914 studiował u Miłosza Kotarbińskiego w warszawskiej Klasie Rysunkowej, a w 1911-1914 u Ignacego Pieńkowskiego w Szkole Sztuk Pięknych. W 1914 - krótko - był też uczniem Jacka Malczewskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był członkiem grup: Formistów, Rytmu i Rytu; brał udział w licznych (ok. 130) wystawach w kraju i za granicą. Aktywnie uczestniczył w polskim życiu artystycznym pełnił rozliczne funkcje społeczne. Podróżował do Francji (1925, 1931), Holandii (1928), na Bałkany (1930) i do Włoch (1937). We wcześniejszej twórczości artysty czytelne są wpływy Cézanne’a i inspiracje sztuką ludową. Od około 1925 – roku wyjazdu artysty do Francji – wzmogło się jego zainteresowanie problematyką koloryzmu. Z czasem zaczął stosować mocniejszą, nasyconą gamę barwną, a jego obrazy zyskiwały z czasem cechy bardziej zdecydowanego, surowego realizmu. Artysta zajmował się także grafiką, sztuką dekoracyjną (tkaniny, malarstwo na ceramice). Duża monograficzna wystawa prac Wacława Wąsowicza odbyła się w warszawskim Muzeum Narodowym w roku 1969. Wystawie towarzyszył obszerny katalog (I. Jakimowicz [współpraca: S. Bołdok, E. Maliszewska], Wacław Wąsowicz (1891-1942), MNW, Warszawa 1969).