Leopold Lewicki studiował w ASP w Krakowie w latach 1925-1932. Z tych lat pochodzi większość jego dorobku w dziedzinie grafiki warsztatowej w technikach metalowych (potem uprawiał linoryt i drzeworyt). Był członkiem pierwszej „Grupy Krakowskiej” (1933-1937), sympatyzującej z komunistami. Za związki te i udział w demonstracjach był represjonowany przez policję. Wraz z innymi członkami grupy (m. in. Maria Jarema, Stanisław Osostowicz, Jonasz Stern) współtworzył ostatnią przed II wojną światową generację awangardy polskiej. Obok spraw społecznych, poszukiwania grupy kierowały się ku swoiście rozumianemu, brutalnemu realizmowi, jej członkowie samodzielnie dochodzili do abstrakcji bazującej na ekspresjonizmie. Lata II wojny Lewicki spędził w Czortkowie (1939-1941) i w rejonie Samarkandy, gdzie pracował jako nauczyciel i służył w batalionie budowlanym (1941-1944). Od 1944 mieszkał na stałe we Lwowie. Działał w tamtejszym Związku Artystów. W 1970 otrzymał tytuł Zasłużonego Artysty Ukraińskiej SRR. Po wojnie tworzył w obowiązującej w ZSRR konwencji realizmu socjalistycznego. Uprawiał malarstwo sztalugowe i dekoracyjne, rzeźbę, grafikę warsztatową i użytkową (grafika książkowa).