Michał Płoński - rysownik, grafik i malarz miniatur; najwybitniejszy - obok A. Orłowskiego - uczeń Jana Piotra Norblina w Warszawie, przejął od nauczyciela metodę bezpośredniej obserwacji natury i zainteresowania tematami rodzajowymi, nierzadko humorystycznie ujmowanymi.

W latach 1795-1799, towarzysząc mistrzowi, jeździł wraz z innymi uczniami do Nieborowa. W 1796/1797 przebywał we Włoszech, po powrocie nadal utrzymywał kontakt z Norblinem. W 1800 wyjechał za granicę - początkowo do Danii, później Holandii. Przez kilka lat mieszkał w Amsterdamie, gdzie doskonalił swą technikę akwaforty i prowadził studia nad grafiką Rembrandta. Tam też opracował i - w 1802 - wydał swe główne dzieło graficzne - tekę Recueil de 19 planches etudes des figures dessinees d’apres nature a Amsterdam en 1802 et gravees spirituellement a l’eau forte par M. Płoński a Paris (później jeszcze trzy wzbogacone wydania paryskie).

Po kilku latach artysta przeniósł się do Paryża, gdzie pracował w Gabinecie Rycin i wykonał wiele akwafort, będących kopiami obrazów Rembrandta i innych mistrzów dawnego malarstwa. Malował też miniaturowe portrety. W 1810 wrócił do Warszawy, przez pewien czas uczył rysunku w Nieborowie i malował miniatury.
Dalszą jego twórczość uniemożliwiła choroba psychiczna; artysta zmarł w warszawskim szpitalu księży Bonifratrów. Z prac jego znane są przede wszystkim rysunki i ryciny; największy ich zbiór, przejęty z Nieborowa znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie, szereg prac także w zbiorach Gabinetu Rycin Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego, w Muzeum Narodowym w Krakowie, Bibliotece Ossolińskich i kolekcjach innych muzeów czy bibliotek.