Jan Jerzy Wroniecki (1890-1948) polski grafik i malarz.

Wroniecki w 1905 roku rozpoczął pracę w poznańskich zakładach graficznych Antoniego Fiedlera. Następnie wyjechał do Berlina, gdzie studiował w szkole przemysłu artystycznego. Po powrocie do Poznania zajął się działalnością artystyczną. Współpracował z czasopismem „Tęcza”, oraz warszawskim „Sfinksem”. Był członkiem Stowarzyszenia Artystów. W 1917 związał się ze środowiskiem skupionym wokół czasopisma „Zdrój”.

W 1919 był jednym z założycieli Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych w Poznaniu. W 1925 roku, na wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymał Grand Prix za działalność pedagogiczną i prace swoich uczniów. W 1936 otrzymał nagrodę artystyczną miasta Poznania w dziedzinie plastyki. W 1937 odbył podróż do Włoch. Po powrocie zorganizował indywidualną wystawę w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, na której pokazał akwarele i rysunki powstałe w Italii.

Podczas okupacji został wysiedlony z Poznania do Tarnobrzega. W 1945 roku powrócił do Poznania. Był jednym ze współorganizatorów PWSP, gdzie objął kierownictwo Zakładu Grafiki.