Michał Boruciński (Siedlce 1885 – Warszawa 1976) - w latach 1904-1909 kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Kazimierza Stabrowskiego i Konrada Krzyżanowskiego. Następnie – do 1914 – przebywał w Niemczech, we Francji i Włoszech; studiując malarstwo w Paryżu, w Rzymie i we Florencji. Od 1912 wielokrotnie wystawiał w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, gdzie jego prace wyróżniane były nagrodami, m.in. Złotym Medalem w 1926 r. Był współorganizatorem Instytutu Propagandy Sztuki, brał udział w – organizowanych przez TOSSPO - wystawach sztuki polskiej za granicą. Malował pejzaże, portrety (wizerunki Hucułów), sceny rodzajowe, a także obrazy o tematyce historycznej i wojennej. Zajmował się malarstwem dekoracyjnym (plafon dla gmachu Sądu Najwyższego; 1925), witrażownictwem oraz ilustratorstwem (m.in. „Popioły” S. Żeromskiego). Po II wojnie światowej stworzył cykl rysunków przedstawiających zniszczenia Warszawy po powstaniu. Działał w Związku Plastyków, a w latach 1956-1961 był profesorem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Prace Borucińskiego znajdują się, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, jednak największa kolekcja jego dzieł przechowywana jest w Muzeum w Siedlcach, rodzinnym mieście artysty.