Jerzy Mierzejewski (Kraków 13 VII 1917 - Warszawa 14 VI 2012) - malarz i pedagog. Pochodził z artystycznej rodziny: ojciec, Jacek Mierzejewski (1883-1925) należał do grupy przedwojennych malarzy związanych z „Formistami”, brat Andrzej (1915-1982) również był plastykiem. Studiował od 1937 roku w warszawskiej ASP, dyplom u profesora Mieczysława Kotarbińskiego uzyskał dopiero w 1956. Po zakończeniu wojny współtworzył oddziały Związku Polskich Artystów Plastyków w Lublinie i Łodzi; utrzymywał się wykonując polichromowane lub ceramiczne dekoracje architektoniczne, m.in. w Warszawie, Poznaniu i Wrocławiu (wspólnie z bratem, w ramach „Zespołu 12”). Pod koniec lat 40. zajął się realizacją filmów artystycznych i dokumentalnych (później również telewizyjnych). W 1950 rozpoczął pracę pedagogiczną w łódzkiej PWSTiF; wykładał rysuneku i zagadnienia plastyki w filmie. Był dziekanem wydziałów: operatorskiego i reżyserii, w latach 1974-1975 był prorektorem szkoły. Wykładał też na uczelni filmowej w Brukseli.

Praca na uczelni nie zostawiała Mierzejewskiemu wiele czasu na malowanie, długo trwały także poszukiwania własnej drogi twórczej. W poszukiwaniu inspiracji artysta wiele podróżował, m.in. do Anglii, Austrii, Francji, Niemiec, Stanów Zjednoczonych. W latach 1975-1988 pracował i mieszkał w Holandii. Do Polski powrócił w 1989.

Mierzejewski malował głównie portrety, pejzaże, wnętrza (częsty motyw pracowni). Najbardziej znane cykle malarskie artysty to „Łódka” (lata 70. – 90.) „Pracownia” i „Ogrody” (lata 90.). Jego twórczość, niewątpliwie oryginalna, zdradzała wpływy sztuki ojca, Jacka Mierzejewskiego. 

Malarski dorobek Jerzego Mierzejewskiego zaprezentowano publicznie dopiero w 1997 roku. Odbyła się wtedy retrospektywna wystawa w warszawskim Domu Plastyka związana z przyznaniem artyście Nagrody im. Jana Cybisa. 

[O twórczości malarza: Irena Jakimowicz „Jerzy Mierzejewski”, 1996]