Helena Zaremba-Cybis (Równe 22 II 1911 – Warszawa 20 X 1986) w latach 1931-1935 studiowała malarstwo w pracowni prof. Karola Tichego w warszawskiej ASP. W latach 1936-1938 była nauczycielką rysunku w Miejskiej Szkole Rzemiosł Artystycznych w Łodzi. Pierwszą wystawę indywidualną miała w Instytucie Propagandy Sztuki w Łodzi w 1937, uczestniczyła też w Salonie Zimowym w 1938. Podczas wakacji 1937 roku w Krzemieńcu (była córką dyrektora Liceum Krzemienieckiego) poznała przebywającego tam na plenerze Jana Cybisa, z którym związała się w czasie II wojny światowej. Od 1946 pracowała jako pedagog na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie (odeszła na emeryturę w 1975). W 1947 przebywała na stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki w Paryżu. Malowała pejzaże, martwe natury i sceny rodzajowe w typie koloryzmu charakterystycznym dla ugrupowania kapistów. Chętnie tworzyła w technikach akwareli i gwaszu. Wiele wystawiała w kraju i za granicą, zdobywając często nagrody, m. in. na Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, Radom 1948 (wyróżnienie), Wystawie Marynistycznej, Warszawa 1958 (nagroda I stopnia), Wystawie Malarstwa z cyklu „Polskie Dzieło Plastyczne w XV-lecie PRL”, Warszawa 1961 (III nagroda), Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego, Szczecin 1962 (wyróżnienie). Prezentowała również wiele wystaw indywidualnych oraz brała udział w wielu pokazach zbiorowych w kraju i za granicą. Jej twórczość jest reprezentowana w najważniejszych kolekcjach polskiej sztuki współczesnej w muzeach i zbiorach publicznych i prywatnych.