Adolf (Abraham) Behrman lub Behrmann naukę rysunku i malarstwa rozpoczął w łódzkiej szkole Jakuba Kacenbogena. Około 1900 wyjechał do Monachium, gdzie początkowo uczył się prywatnie, a od 1902 do 1904 studiował w Akademii Sztuk Pięknych u Gabriela von Hackla. Po krótkim pobycie w Łodzi w 1905 wyjechał do Paryża. Dużo malował, w 1910 wziął udział w wystawie Salonu Niezależnych. Do kraju wrócił w 1911; stale mieszkał w Łodzi. Brał czynny udział w życiu artystycznym miasta - prowadził własną szkołę malarską, dużo wystawiał, zajmował się kolekcjonerstwem, chętnie udostępniając swe zbiory zainteresowanym. W 1916 – wraz z Arturem Szykiem – założył łódzkie Stowarzyszenie Artystów i Zwolenników Sztuk Pięknych. Po roku 1920 wiele podróżował - był w Maroku, Tunisie, Algierze, Egipcie, Palestynie (1924-27), Maroku (1932-35). Później wyjeżdżał także do Włoch, Francji, Hiszpanii i Niemiec. Malował pejzaże, portrety i sceny rodzajowe, martwe natury. Wystawiał głównie w Łodzi, w TZSP w Warszawie oraz w Palestynie, Maroku, Nowym Jorku i Hamburgu. We wrześniu 1939 wyjechał do Białegostoku; zmarł w tamtejszym getcie. Jego obrazy uległy rozproszeniu; dziś znajdują się głównie w polskich i zagranicznych kolekcjach prywatnych, a stosunkowo nieliczne trafiły do zbiorów Muzeum Sztuki w Łodzi, Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie, Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, Muzeów Narodowych w Warszawie i Krakowie.