Maks Haneman (Max Hanneman) (Łódź 1882 – Łódź ? 1941/1944 ?) - studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Leona Wyczółkowskiego i Teodora Axentowicza (1907-1908, 1911-1914, 1919-1920) oraz w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (od 1916). Debiutował na Wystawie Sztuki Żydowskiej w Łodzi w 1921, pokazując obrazy o motywach żydowskich, orientalnych i chrześcijańskich powstałe podczas podróży do Palestyny (m.in. Panorama Jerozolimy, Ściana Płaczu, Modlitwa poranna, Meczet  Al Aksa,  Beduini w Jerycho, Via Dolorosa, Ecce Homo). Należał do założonego w Warszawie przez artystów żydowskich Zrzeszenia „Muza”. Z początkiem lat dwudziestych zamieszkał na stałe w Zakopanem i tam - przy ul. Krupówki -  prowadził sklep z pamiątkami i własnymi pejzażami tatrzańskimi, które - obok obrazów o tematyce żydowskiej - pokazywał na licznych wystawach, m.in. w Łodzi (MGS 1924, 1927), Krakowie (TPSP 1928), Warszawie (TZSP 1925), we Lwowie (1927), Zakopanem (1930 i 1933) oraz w Budapeszcie (1930). Utrzymywał stałe i żywe kontakty z łódzkim środowiskiem artystów żydowskich; w roku 1937 miał dużą indywidualną wystawę w sali loży Bnei Brith. Z początkiem II wojny światowej, wysiedlony przez Niemców z Zakopanego wrócił do Łodzi. Według niepewnych informacji, zginął w tamtejszym getcie. Obrazy artysty znajdują się, m.in. w zbiorach Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie, w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem oraz w licznych kolekcjach prywatnych.