Erna Rosenstein (Lwów 1913 - Warszwa 2004) studiowała w latach 1932-1934 w Wiener Frauen Akademie, a następnie w latach 1934-1936 w ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Wojciecha Weissa. W latach studiów była związana z kręgiem pierwszej „Grupy Krakowskiej”, brała udział w przygotowaniach przedstawień teatru Cricot, sama wystąpiła w spektaklu „Lajkonik krakowski”. W 1937 wyjechała na krótko do Paryża. Tuż przed II wojną przeniosła się do Lwowa. Po ucieczce z tamtejszego getta ukrywała się w Warszawie. Po Powstaniu przebywała w Grodzisku i Częstochowie, a po zakończeniu wojny wróciła do Krakowa. Wystawiała z Grupą Młodych Plastyków (1946) i na I Wystawie Sztuki Nowoczesnej (1948/49). W Krakowie wyszła za mąż za Artura Sandauera. W 1949 przeniosła się do Warszawy. Zaczęła wystawiać na powrót w 1955, od 1957 związała się na stałe z reaktywowaną, tzw. drugą „Grupą Krakowską”. Uczestniczyła w II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej, Warszawa 1957 i 1959 oraz w wielu wystawach, plenerach i sympozjach ruchu awangardowego lat 60., w tym regularnie w Plenerach Koszalińskich w Osiekach (1964-1978) i in. Wystawiała też wielokrotnie na Festiwalach Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (1962-1988), Spotkaniach Krakowskich, Festiwalach Sztuk Pięknych w warszawskiej Zachęcie itp. W 1972 została laureatką Nagrody Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida. Tworzy obrazy, rysunki, collages, książki autorskie i obiekty przestrzenne, dla których wspólnym mianownikiem jest surrealizm, wyrażający się w zaskakujących, poetyckich zestawieniach znaczących elementów, onirycznej metaforyce, bogactwie skojarzeń i wyobraźni. Artystka jest również uznaną poetką, wydała kilka tomików wierszy, mi in. w Czytelniku i Wydawnictwie Literackim.