Iwo Gall (Kraków 1890 – Kraków 1959) ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie, w której kształcił się pod kierunkiem Józefa Mehoffera. Już w okresie gimnazjalnym i w trakcie studiów brał udział w programach kabaretu „Zielony Balonik”, tworzył rysunki satyryczne i karykatury. Studia kontynuował w Berlinie i Wiedniu, gdzie w okresie I wojny światowej współpracował z Teatrem Polskim. Po wojnie pracował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, a następnie współpracował z teatrem „Reduta” Juliusza Osterwy (głównie jako scenograf). Był m.in. dyrektorem Sceny Kameralnej teatru w Częstochowie (1932–1935), a następnie w latach 1936–1938 dyrektorem odbudowanego po zburzeniu miasta Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. Podczas okupacji hitlerowskiej prowadził tajne studio dramatyczne, które funkcjonowało do wybuchu powstania warszawskiego, zaś od kwietnia 1945 wznowiło działalność w Krakowie. W 1946 roku studio to zostało połączone z dwoma studiami należącymi do krakowskich teatrów (Starego Teatru oraz Teatru im. Juliusza Słowackiego), dzięki czemu w Krakowie powstała uczelnia kształcąca aktorów. W 1946 założył, i do 1949 był dyrektorem artystycznym Teatru Wybrzeże w Gdańsku. Za zasługi artystyczne oraz za inscenizację Sędziów Stanisława Wyspiańskiego otrzymał nagrodę Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.