Jan Perdzyński (Warszawa 1869 – Warszawa 1902) – malarz, ilustrator; gimnazjum ukończył w Warszawie, po czym w latach 1888-1890 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Wróciwszy do Warszawy rozpoczął współpracę z czasopismem „Kłosy” a później także z „Tygodnikiem Ilustrowanym”, Wędrowcem i „Ziarnem”. Ilustrował książki dla dzieci i poezje Artura Oppmana (Or-Ota) z cyklu Stare Miasto. W 1891 otrzymał nagrodę „Tygodnika Ilustrowanego” za ilustrację do Kaliny Teofila Lenartowicza, a w 1894 medal za akwarelę Z polowania na wystawie sztuki współczesnej we Lwowie. Nagrodzono go także w konkursie kart pocztowych. W 1897 wyjechał w podróż studyjną do Paryża i Włoch; plonem tego wyjazdu były akwarele z Rzymu, Wenecji i Neapolu pokazane na wystawie w TZSP i w Salonie Krywulta w Warszawie.(1901). Artysta malował głównie akwarelą i gwaszem, rzadko olejno. Do jego ulubionych tematów należały sceny myśliwskie, bitewne czy rodzajowe. Chętnie malował konie. Tworzył też pejzaże i portrety. Wystawiał w Warszawie (TZSP i Salon Krywulta), we Lwowie, Łodzi, Berlinie (1895), Kijowie (1900, 1901). Jego dorobek jest rozproszony; tylko nieliczne prace – młodo zmarłego – artysty trafiły do zbiorów muzealnych (MN w Warszawie, Muzeum w Białymstoku, Galeria Obrazów we Lwowie).