Stanisław Radziejowski – malarz i ziemianin – studia malarskie rozpoczął bardzo wcześnie – już w 1874/75 miał uczyć się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, gdzie później uczył się nadal – w latach1880-1885 oraz 1888-1891 – pod kierunkiem Jana Matejki. W przerwie studiów krakowskich był w Monachium i tam – od 1885 – kształcił się w Akademii u Otto Seitza. Zaprzyjaźniony z Włodzimierzem Tetmajerem był jednym z malarzy związanych z nurtem, tzw. chłopomanii, jeździł do Bronowic i malował wieś podkrakowską. Z początkiem lat 90. był w Paryżu, w latach 1895-1900 mieszkał w Monachium. Tam także, pod kierunkiem St. Janowskiego, uczestniczył w malowaniu panoramy Tatry (1894-1896). Po powrocie do kraju, w 1901 osiadł w majątku Trzebienice k. Miechowa, zachowując jednak pracownię w Krakowie. Od 1942 stale mieszkał w Krakowie. Obok obrazów rodzajowych artysta malował także portrety, pejzaże i obrazy o tematyce religijnej (Objawienie, Madonna, Stajenka Betlejemska). Ważnym wątkiem jego twórczości – od lat 80. XIX w. po lata 30. XX w. – były też obrazy o motywach fantastyczno-baśniowych, zaczerpniętych z ludowych podań i słowiańskiej mitologii (m.in. Smętnica, 1893; Południca, 1892;; Dziwożona, 1901; Bogi słowiańskie, 1910; Diabeł Rokita, 1927; Taniec czarownic, 1935). Brał udział w licznych wystawach w Krakowie, we Lwowie, w Warszawie, Poznaniu, Wilnie, Tarnopolu, Łodzi i in. Wystawiał też w Monachium (1894, 1895), Wiedniu (1895, 1899), Berlinie (1896), Pradze (1898). Obrazy artysty znajdują się w zbiorach licznych muzeów polskich, w tym w Muzeach Narodowych w Krakowie, Poznaniu, Warszawie.