Witold Damasiewicz (Wadowice1909 - Kraków 1996) jeszcze przed wojną zaczął studiować polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim; studia te ukończył w 1947. Od 1945 studiował malarstwo na ASP w Krakowie pod kierunkiem prof. Zbigniewa Pronaszki, uzyskując dyplom w 1952. Następnie pracował w macierzystej uczelni jako asystent (1950-1954) i aspirant artystyczny (1954-1957). W latach 1958-1980 był nauczycielem malarstwa i rysunku w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie. W czasie studiów był członkiem Grupy Samokształceniowej założonej w 1948 przez Andrzeja Wróblewskiego, grupującej zwolenników sztuki realistycznej, komunikatywnej, zaangażowanej społecznie. W 1955 wziął udział w Wystawie Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale. W latach 1959-1963 był członkiem grupy MARG (Malarstwo, Architektura, Rzeźba, Grafika). Zajmował się malarstwem i rysunkiem, tworzył też projekty malarstwa ściennego. Do końca lat 50. malował obrazy figuratywne, utrzymane w duchu poarsenałowego ekspresjonizmu, czasem karykaturalnie deformujące postać ludzką. Od lat 60. tworzył prace abstrakcyjne, zbudowane z syntetycznych form, przypominających znaki. W późnym okresie malował też symetryczne kompozycje przypominające ikony. Wystawiał od 1951 w kraju i za granicą. Był laureatem liczących się nagród, jak Nagroda Galerii Arkady w Krakowie (1973), Złoty Medal Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie i Nagroda im. Jana Cybisa (obie w 1976).