Max Ernst (1891-1976) był niemieckim malarzem, rzeźbiarzem, twórcą kolaży i grafik. Organizował w Kolonii ruch dadaistyczny, angażował się też w promowanie inicjatyw surrealistów. Swoje kolaże przedstawił na berlińskich Międzynarodowych Targach Dada w 1920. Wówczas zwrócił na niego uwagę André Breton, który zaprosił go do Paryża. W okresie paryskim – niezwykle intensywnym twórczo – współpracował m.in. z Joanem Miró nad dekoracjami i kostiumami do baletu Sergeia Pawlowitscha Djagilewa i wynalazł własną technikę frotażu (frottage), polegającą na odciskaniu faktury dowolnych przedmiotów na powierzchni papieru przez przyłożenie jej do danej rzeczy i mocne pocieranie, np. ołówkiem. W 1941 r. zamieszkał w Nowym Jorku, gdzie przyczynił się do szerzenia ekspresjonizmu abstrakcyjnego wśród malarzy amerykańskich. W 1946 roku zamieszkał w Sedona w Arizonie. Zainspirowany fauną i florą tego regionu tworzył rzeźby. Na początku lat 50. powrócił do Francji, gdzie został członkiem Collège de 'Pataphysique. W 1954 roku podczas Weneckiego Biennale otrzymał nagrodę za malarstwo, co doprowadziło do wykluczenia go z grupy surrealistów. Od 1955 do 1963 r. rezydował w Huismes w domu Le pin perdu, w którym od 2009 r. mieści się muzeum Maison Max Ernst. Jego wystawy retrospektywne były organizowane w Nowym Jorku, Chicago, Londynie, Kolonii i Zurychu. W 1975 r. Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku wydało kompletny katalog jego dzieł. Zmarł rok później w Paryżu. Pochowany został na Cmentarzu Père-Lachaise.