Malarz polski pochodzenia żydowskiego. Na skutek wypadku w dzieciństwie stracił mowę i słuch. Około roku 1888 rozpoczął edukację w instytucje dla głuchoniemych, jednocześnie zaś uczył się w szkole rysunkowej. W latach 1901-1905 studiował w krakowskiej ASP u Józefa Mehoffera, Jana Stanisławskiego i Leona Wyczółkowskiego. Za swoje prace otrzymywał liczne nagrody, zaś studia ukończył otrzymując złoty medal. Po ukończeniu akademii powrócił do Warszawy, później zaś odbył podróż po Europie, odwiedzając m.in. Wiedeń, Berlin, Drezno i Monachium. Około 1908 osiadł na stałe w Paryżu, jednakże często podróżował, również do Polski. W 1930 wyjechał do Buenos Aires. Tam też zginął w wypadku samochodowym.
Najwcześniejsze swe prace Minkowski wystawiał w Zachęcie, W 1921 roku uczestniczył w wystawie artystów żydowskich w Warszawie w 1921, a w 1923 warszawska gmina wyznaniowa urządziła mu wystawę indywidualną. Kolejne jego wystawy indywidualne odbyły się w Warszawie, Wilnie i Łodzi. Minkowski pokazywał swoje prace także w Londynie, Berlinie, Paryżu, Królewcu i Petersburgu, Antwerpii, Brukseli, Düsseldorfie, Hadze i Rotterdamie. Pośmiertna wystawa dzieł artysty, zorganizowana przez Argentyńskie Stowarzyszenie Hebrajskie odbyła się w Buenos Aires w Galerii Müllera.
Twórczość Minkowskiego jest skoncentrowana wokół tematyki żydowskiej. Malował studia typów żydowskich, wizerunki ofiar pogromów, życie biedoty oraz prace obrazujące żydowską religię i tradycję. Z tymi ostatnimi wiązały się poszukiwania narodowej formy w sztuce; Minkowiski był jednym z pierwszych malarzy żydowskich w Polsce, którzy zastanawiali się nad problemem sztuki narodowej. Początkowo artysta operował on w konwencji realistycznej, jednak zawsze był u niego obecny nastrój liryzmu. Wzmógł się on w okresie francuskim. Wtedy też nasiliło się znaczenie operowania światłem, pojawiły się skłonności do deformacji oraz zainteresowanie kolorem i bryłą.