Bolesław Nawrocki (Łódź 1877 - Pabianice 1946) uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej u W. Gersona, następnie studiował w Monachium - od 1895, w prywatnej pracowni S. Grocholskiego i w tamtejszej Akademii; w Krakowie w 1897, przez kilka miesięcy w Szkole Sztuk Pięknych u L. Wyczółkowskiego oraz w Paryżu - od końca roku 1897 w akademiach: Julian, Vitti, Colarossi. Przez pewien czas mieszkał w Rzymie. W latach 1912 - 1917 przebywał w Moskwie, na Krymie i na Kaukazie. W 1918 powrócił do kraju, mieszkał w Warszawie. Poznaniu i Pabianicach. Podczas okupacji przebywał w Warszawie. Po wojnie powrócił do Pabianic. Pierwsze prace Bolesława Nawrockiego to nokturnowe pejzaże z Paryża, Rzymu i Warszawy oraz symboliczne kompozycje malarskie i poetyckie. Uznanie publiczności, zwłaszcza francuskiej i włoskiej, przyniosły mu portrety. Duża część dorobku artysty uległa zniszczeniu podczas rewolucji w Rosji w latach 1917 - 1918 i podczas wojny światowej. Kolekcja jego prac: oleje, pastele, akwarele, rysunki, płaskorzeźby w metalu, a także utwory literackie, znajduje się w posiadaniu syna artysty. Była ona prezentowana w Muzeum Narodowym w Warszawie w 1994 (Patrz katalog: Muzeum Narodowe w Warszawie. Kolekcja Bolesława i Liny Nawrockich. Malarstwo polskie, Warszawa 1994).