Claude Michel (Clodion) (Nancy, 1738 - Paryż, 1814) - Jeden z najbardziej znanych rzeźbiarzy francuskiego rokoka. Początkowo uczył się w pracowni swojego wuja Lamberta-Sigisberta Adama w Paryżu. Po jego śmierci kontynuował naukę pod kierunkiem Jeana-Baptiste Pigalle'a. W roku 1759 otrzymał grand prix  Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby. W 1962 - wyjechał do Rzymu, skąd wrócił do Paryża w 1771 r. W okresie rzymskim pracował m.in. dla księcia de La Rochefoucald i carycy Katarzyny II, po powrocie do Francji  wykonywał rzeźby portretowe i grupy figuralne na zamówienia królewskie do pałacu w Wersalu, często też wystawiał na Salonach. Po wybuchu Rewolucji wyjechał do Nancy.
Znaczące miejsce w twórczości Clodiona zajmuje rzeźba kameralna w terrakocie. Jej tematem są nimfy, satyry, bachantki, ujmowane często w dynamiczne, pełne zmysłowości kompozycje. Zyskał sobie dzięki niej sporą sławę i popularność, stąd artysta często porzucał znaczące zlecenia na monumentalną rzeźbę w marmurze, by tworzyć terakotowe grupy dla prywatnych kolekcjonerów. Były one również z powodzeniem reprodukowane w brązie w XIX i 1 ćw. XX w., kiedy brązownictwo przeżywało swój rozkwit, zaś moda na brązy objęła całą Europę. Należą dziś do najbardziej popularnych wśród kolekcjonerów, figur.