W 1892 r., w czasie wystawy mającej na celu zebranie funduszy na budowę pomnika nagrobnego dla Maurycego Gottlieba, obraz pozostawał własnością rodziny malarza. Następnie znalazł się w kolekcji bogatego kupca galicyjskiego Emila Beresa, który był bliskim przyjacielem artysty. Po jego śmierci obraz odziedziczył jego syn, doktor prawa Rudolf Beres. Dr. Beres posiadał największą w Krakowie kolekcję obrazów Maurycego, którą wystawiał w stworzonej przez siebie galerii w willi przy ul. Sienkiewicza 18. W 1945 roku obraz, wraz z kilkoma innymi dziełami sztuki, został przez niego sprzedany. Dzieło opuściło Polskę, będąc w kolekcji państwa Pinhasa i Helleny Schoenberg. Kolejnymi właścicielami obrazu byli Eliezer i Tamala Lewin w Savyon, którzy udostępnili go na wystawę monograficzną w Muzeum Narodowym w Krakowie w 1991 roku. Obraz pozostawał w ich kolekcji do marca 2021.

Izaak Gottlieb, ojciec artysty, był zwolennikiem asymilacji i tak też wychowywał swoje dzieci. W roku 1872 Maurycy wyjechał do Wiednia, gdzie miał rozwijać swój talent malarski, pobierając nauki w tamtejszej Akademii. Zafascynowany, modnym wówczas, historyzmem, rozpoczął naukę u prof. Wurzingera. W wiedeńskim Belwederze, na jednej z wystaw, miał okazję zobaczyć obrazy Jana Matejki. Rejtan obudził w Maurycym pragnienie bycia „polskim artystą“ i tworzenia polskiego malarstwa narodowego. W 1873 roku zwrócił się do Matejki...