Tytus Czyżewski (Przyszowa k. Limanowej 1880 – Kraków 1945) – polski malarz, teoretyk formizmu, krytyk sztuki i poeta. Studiował w latach 1902-1907 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Józefa Mehoffera, Ludwika Unierzyskiego, Leona Wyczółkowskiego. Po studiach – w latach 1907-1912 – był dwukrotnie w Paryżu, gdzie zetknął się, m.in. z obrazami Cezane’a i kubistów. Debiutował w 1910 wystawiając swe prace w krakowskim TPSP; w latach 1911 – 1914 brał udział w krakowskich Wystawach Niezalażnych. Po wybuchu I wojny światowej wyjechał do Wiednia. Od 1917 był członkiem i współorganizatorem grupy Ekspresjonistów Polskich (od 1919 zwanych Formistami). Uczestniczył we wszystkich wystawach grupy, współredagował pismo „Formiści”, był organizatorem klubów Gałka Muszkatołowa i Katarynka. Równocześnie pisywał i wydawał wiersze, dramaty, artykuły o sztuce. W latach 1922 – 1930 przebywał (z przerwami) w Paryżu, wystawiając swe prace na Salonach Jesiennym, Niezależnych i Tuileries. W 1925 wydał w Paryżu swoje „Pastorałki”, ilustrowane drzeworytami Tadeusza Makowskiego. W tych latach także dużo podróżował - po południowej Francji, Hiszpanii, Włoszech. Jego twórczość malarska kształtowała się początkowo pod wpływem Cezanne'a i postimpresjonistów. Później chętnie eksperymentował, tworząc obrazy wielopłaszczyznowe, łącząc w swoich kompozycjach inspiracje kubizmem i sztuką ludową (podhalańskim malarstwem na szkle) z wpływami dadaizmu i surrealizmu. W obrazach z lat 1926-1930 zastąpił dawne ciemne tonacje barwami jaskrawymi i skontrastowanymi, później stopniowo łagodził kontrasty i rozświetlał kolory, a w jego obrazach pojawiły się nuty groteski i pastiszu. Duża, monograficzna wystawa prac Czyżewskiego miała miejsce w Muzeum Narodowym w Poznaniu w roku 1974.