Bohdan Kleczyński (Dubno na Wołyniu 1852 - Kraków 1920) - malarz z kręgu „polskich monachijczyków“, ziemianin i działacz polityczny. Po nauce w szkołach w Odessie i Krakowie, studiował ekonomię na uniwersytecie w Heidelbergu. Naukę malarstwa rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W 1880 krótko studiował we Florencji, bo już w listopadzie tegoż roku zapisał się do Naturklasse w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Uczył się także w prywatnej szkole Józefa Brandta. W 1888 wrócił do kraju i zajął się gospodarowaniem; najpierw w Zielonym Rogu w dawnym powiecie humańskim, a od 1889 w majątku Knyszkowice na Podolu, gdzie prowadził hodowlę koni. W 1918 przeniósł się do Krakowa.

Malował - rozgrywające się przeważnie we wsiach i w stepach Ukrainy - barwne sceny rodzajowe i myśliwskie, jeźdźców, sanny, kuligi, napady wilków (Przed karczmą, U studni, Poczuły wilka, Czwórka, Na straży, Próba koni), obrazy ze stale powracającym ulubionym motywem konia, którego artysta „wystudiował jak mało kto“. Ponadto malował pejzaże. W jego twórczości, ukształtowanej w kręgu Józefa Brandta, odnaleźć można również inspiracje malarstwem Juliusza Kossaka, Alfreda Wierusza-Kowalskiego i Józefa Chełmońskiego.

W 1888 artysta wziął udział w jubileuszowej wystawie w Monachium, swoje prace nadsyłał również na wystawy krajowe - w TZSP (1879-1881, 1889) i w Salonie Krywulta (1883,1888-1889) w Warszawie oraz w TPSP w Krakowie (1881, 1883). Jego obrazy cieszyły się wówczas znacznym powodzeniem, były sprzedawane także do USA i Anglii. Dziś znane są właściwie tylko prace z tego monachijskiego okresu. Obrazy malowane w latach późniejszych na Ukrainie w większości zaginęły w czasie pierwszej wojny światowej.