Jerzy Skarżyński (Kraków 16 XI 1924 – Kraków 7 I 2004) studiował w latach 1940-1942 w krakowskiej Kunstgewerbeschule, a po wojnie na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, uczęszczając jednocześnie na zajęcia w ASP. Zajmował się malarstwem, rysunkiem, ilustracją książkową, ale przede wszystkim scenografią teatralna i filmową. Jako scenograf współpracował ze swoją żoną Lidia Minticz-Skarżyńską Był współzałożycielem Grupy Młodych Plastyków(1942-1947), Klubu Artystów (1948-1949) i 2 Grupy Krakowskiej (1957) W czasie wojny współpracował z Tadeuszem Kantorem w jego Teatrze Podziemnym. W latach 1947-1948 prowadził w Krakowie klub jazzowy. W latach 1959-1959 pracował w Teatrze Lalki i Maski „Groteska” w Krakowie. Wspólnie z żoną przygotowali m.in. „Szewca Dratewkę” Marii Kownackiej w reżyserii Leokadii Serafinowicz (1952), „Igraszki z diabłem” Jana Drdy w inscenizacji Władysława Jaremy (1952), a także widowisko oparte na tekstach K.I. Gałczyńskiego w reżyserii Jaremy (1955). W latach 1958-1990 pracował dla Starego Teatru w Krakowie (m.in. "Indyk, Kaligula", "Opera za trzy grosze", "Tango", "Proces", "Hamlet", "Oresteja", "Diabły z Loudun"), dla innych teatrów w kraju i za granicą oraz do filmów ("Sanatorium Pod Klepsydrą", "Pamiętnik znaleziony w Saragossie", "Lalka", "Historia żółtej ciżemki"). Wspólnie z żoną projektowali też scenografię do przedstawień operowych, m.in. do K. Pendereckiego (Hamburg, 1969), "Balu maskowego" G. Verdiego (Warszawa, 1977). Prace malarskie Skarżyńskiego wyrosły z ducha surrealizmu. Postać ludzka stając się przedmiotem zyskała metaforyczny sens. Jego kompozycje kojarzą się z malarstwem Rene Magritte’a, Giorgia de Chirico, Maxa Ernsta.