sygn. l.d.: M. G. Wywiórski

W początkach lat 90. Wywiórski, nie rezygnując jeszcze z motywów czerkieskich, kaukaskich, rodzajowych, poszerzał tematyczny zakres swoich obrazów. Podczas przygotowań do malowania panoram artysta prowadził dokładne studia plenerowe o właściwej dla danego wydarzenia porze dnia (zdjęcia z takich studiów plenerowych do Berezyny, zamieszczał Tygodnik Ilustrowany w 1896 roku). Gwarantowało to sukces w odtworzeniu realiów topograficznych, ale również tych związanych ze światłem i nastrojem malowanej kompozycji. Światło, barwa, nastrój i zmienność natury, stały się dla artysty pociągające niezależnie od fabuły rozgrywajacej się sceny. W ostatniej dekadzie XIX wieku zbliżył się – również pod wpływem sztuki młodopolskiej – do „czystego pejzażu“.

Prezentowany obraz jest znakomitym przykładem najwyższego mistrzostwa, jakie Wywiórski osiągnął w dziedzinie „czystego pejzażu“. Niezwykłe wrażenie robi poetyckie ujęcie lasu z wdzierającym się do jego wnętrza snopem zimowego słońca. Widz z łatwością może odczuć zarówno chłód panujący w zimowej scenerii, jak i może być pewnym ciepła, jakie poczuje na twarzy, kiedy tylko wyjdzie z cienia wprost na nasłoneczniony brzeg strumienia. Takimi właśnie dziełami, cytując za „Tygodnikiem Ilustrowanym“ z 1904 roku, wzbudzał u współczesnych podziw, to one dały...