August Zamoyski (Jabłoń 1893 – Saint-Clar-de-Riviere 1970) - jeden z najwybitniejszych artystów polskich XX w., obok Xawerego Dunikowskiego - najbardziej znany rzeźbiarz polski 1. połowy XX w. Pochodził z rodziny arystokratycznej - był 12. potomkiem po mieczu ordynata zamoyskiego, Stanisława Kostki Zamoyskiego (1775-1856).

Studiował rysunek w Lewin-Funke Schule w Berlinie oraz rzeźbę w Kunstgewerbeschule w Monachium. Po powrocie do kraju współtworzył wraz z Witkacym, Leonem Chwistkiem i Tytusem Czyżewskim grupę Ekspresjoniści Polscy - pierwsze polskie ugrupowanie awangardowe. Od 1923 roku przebywał głównie we Francji, w latach 1940-1955 mieszkał w Brazylii. Tam też prowadził szkoły rzeźby w Rio de Janeiro i Sao Paulo. W 1941 roku został mianowany przez prezydenta Brazylii Getúlio Vargasa profesorem Szkoły Sztuk Pięknych w Rio de Janeiro. W roku 1955 osiadł we Francji.

Początkowo tworzył w nurcie ekspresjonizmu, kubizmu i futuryzmu, podejmując śmiałe eksperymenty. Był pierwszym Polakiem, który w 1. poł. XX w. zaczął tworzyć rzeźby zbliżone do symultanicznego dynamizmu U. Boccioniego. W tym czasie działał również na polu teatru; wraz z żoną, tancerką Ritą Sacchetto współtworzył spektakle futurystyczne. Około roku 1925 artysta zerwał z awangardą i zwrócił się ku sztuce figuratywnej. Wypracował własny monumentalno-klasycyzujący styl, bazujący na realizmie z daleko posuniętą syntezą form. W końcu lat 40. pojawiły się w twórczości Zamoyskiego treści metafizyczno-symbolistyczne, zaś forma stała się ekspresyjna i dynamiczna.