Józef Krzysztof Oraczewski studiował w warszawskiej ASP, gdzie w 1975 uzyskał dyplom z wyróżnieniem na Wydziale Architektury Wnętrz pod kierunkiem prof. Kazimierza Nity i w 1977 dyplom ze scenografii pod kierunkiem prof. Józefa Szajny. Wystawia od 1972. Miał kilkadziesiąt wystaw indywidualnych, w tym wiele za granicą, głównie w Niemczech, a także w Rosji, Izraelu, USA. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, grafiką, rzeźbą. Buduje rozległe aranżacje przestrzenne złożone z obrazów, rzeźb, collages, wydruków, przetworzonych fotografii i przedmiotów gotowych (m.in. „Biało-czerwona“, „Drzewo Życia“, „Pompeje“, „Pamięci mego Ojca“). Obok instalacji tworzy rozbudowane cykle obrazów. Prace Oraczewskiego odznaczają się bogatą kolorystyką i fakturą, energicznym gestem malarskim, dramatycznym wyrazem, w czym zbliżone są do neoeksprejonistycznych tendencji w sztuce lat 80. Artysta chętnie nawiązuje do form i wątków treściowych sztuki antycznej. Symboliczna, często komemoratywna wymowa jego prac odnosi się jednak do kondycji współczesnego człowieka.