Jeremi Kubicki (Łódź 1911 - Warszawa 1938) - utalentowany, przedwcześnie zmarły artysta. Studia malarskie rozpoczął w Instytucie Sztuk Plastycznych w Warszawie, a następnie (1929-35) kształcił się w ASP u T. Pruszkowskiego i L. Pękalskiego. Jego studenckie prace były nagradzane i odznaczane. Należał do Bractwa Św. Łukasza oraz do Bloku Zaw., Art. Plastyków. Wystawiał w kraju i za granicą, m.in. w Los Angeles, Berlinie, Paryżu, Pittsburgu, Budapeszcie. Malował sielankowe, wielopostaciowe sceny w pejzażu oraz pejzaże ze sztafażem (cykl Cztery pory roku, 1935). W obrazach tych przejawia się własny styl artysty; dekoracyjność, jasny koloryt, wyraźna faktura, wdzięk postaci, szeroka perspektywa, ujęcia kompozycyjne jakby z lotu ptaka. „Czar fantastycznej baśni i zarazem coś dekadenckiego i niemal perwersyjnego. Wielki oryginalny talent“ (M. Wallis, Sztuka polska dwudziestolecia, Warszawa 1959). W latach 1935-36 namalował obrazy dla polskich statków pasażerskich m/s Piłsudski i m/s Batory. Był także autorem dekoracyjnych malowideł dla sklepu Wedla w Warszawie oraz wielkiego panneaux Zdrojowiska polskie, za które w 1937 otrzymał Grand Prix na wystawie w Paryżu (obecnie w restauracji na Gubałówce). W 1938 wraz z kolegami z Bractwa Św. Łukasza malował 7 kompozycji historycznych przeznaczonych do pawilonu polskiego na światowej wystawie w Nowym Jorku (obecnie w zbiorach Uniwersytetu w Syracuse). Niemal cały dorobek twórczy artysty zaginął w czasie wojny; nie zachowały się ani malowidła dla polskich statków, ani dla sklepu Wedla, Zdrojowiska polskie niszczeją na Gubałówce. Tylko niewielka liczba dzieł artysty znajduje się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie i Szczecinie, w kościołach i w zbiorach prywatnych.