Władysław Hasior (Nowy Sącz 1928 - Kraków 1999) studiował na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie w latach 1952-1958. W 1959 przebywał na stypendium w Paryżu, odbywał podróże po Europie. W latach 1957-1968 pracował jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem, a w latach 1970-1971 jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog w tamtejszej PWSSP. 

Od 1957 tworzył assemblages. W 1960 zaczął odlewać w cemencie formy wydrążone w ziemi, co stało się podstawą niektórych jego późniejszych realizacji plenerowych. W 1965 powstały pierwsze „Sztandary“ i pierwsze projekty szklanego pomnika (nigdy nie zrealizowanego). Od 1969 artysta łączył niektóre swe realizacje pomnikowe z akcjami efemerycznymi („Golgota“, Montevideo 1969, „Słoneczny rydwan“, Sodertalje 1972, „Pochód sztandarów“ i „Płomienne ptaki“, Łąck 1973, „Ogniste ptaki“, Szczecin 1975, „Płomie-nne ptaki“ II wersja, Koszalin 1977, „Płonące sztandary“, Drawsko Pomorskie 1979). Zrealizował pomniki: „Ratownikom górskim“, Zakopane 1959 (wspólnie z uczniami Szkoły Kenara), „Pamięci rozstrzelanych zakładników“, Zakopane-Kuźnice 1964, „grający“ pomnik na przełęczy Snozka k. Czorsztyna 1966, „Tym, co walczyli o polskość i wolność ziem Pomorza“, Koszalin 1978-1980.

Równolegle ze „Sztandarami“ i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80. i 90. znaczącym wątkiem twórczości artysty stały się „Portrety“, wykonywane w technice assemblage’u i collage’u. Wystawiał od 1961, w latach 1963-1965 związany był z międzynarodowym ruchem Phases.

Przełomową rolę w upowszechnieniu jego sztuki poza granicami Polski miała indywidualna wystawa w Moderna Museet w Sztokholmie w 1968. Brał udział w Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971, w Biennale w Wenecji w 1970, w Festiwalu w Edynburgu w 1972 i innych prestiżowych przeglądach międzynarodowych. Mieszkał i tworzył w Zakopanem, gdzie od 1985 działa autorska galeria jego prac - dziś oddział Muzeum Tatrzańskiego.

W 2005 roku Muzeum Narodowe w Warszawie zorganizowało wielką, monograficzną wystawę artysty.