Leokadia Łempicka (przed 1865 – Kijów 1913) w czasie zesłania, wraz z rodziną, w Samarze (Kujbyszew) uczęszczała do gimnazjum. W 1885 zamieszkała w Warszawie. Od ok. 1886 uczyła się prywatnie malarstwa w pracowni Wojciecha Gersona. W 1890 wzięła udział w wystawie uczennic szkoły Ludwika Wiesiołowskiego dla kobiet w Salonie Aleksandra Krywulta. W końcu 1892 odbyła podróż do Rygi, w lutym 1893 pojechała na dalsze studia do Paryża. Tam mieszkała razem z malarką  i rzeźbiarką Anną Paszkiewiczówną i uczęszczała do Académie Julian. W 1897 przebywała już w Warszawie. Trudniła się pracą pedagogiczną ucząc rysunku w szkole malarstwa Bronisławy Poświkowej, od 1904 w Szkole artyst. dla kobiet Aurelii Conti, gdzie prowadziła rysunki wieczorowe, dział sztuki zdobniczej i kompozycji ornamentacyjnej. Wystawiała swe prace na salonach w Warszawie, Krakowie, Wilnie i Paryżu. W 1904 odbyła się w Salonie Krywulta w Warszawie jej wystawa indywidualna, a w 1974 pokazano 14 jej obrazów we foyer Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy.

Łempicka malowała przede wszystkim portrety, do których najczęściej pozowały jej dzieci. Chętnie posługiwała się pastelami, a ok. 1898 zajęła się również malarstwem miniaturowym na kości.Prace malarki znajdują się w zbiorach Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy, Muzeum Narodowym w Warszawie.

Słownik Artystów Polskich i Obcych w Polsce działających, tom V, Wydawnictwo KRĄG, Warszawa 1993, s. 163-164.