Tadeusz Sieklucki (1925- Warszawa 1994) studiował w ASP w Krakowie w latach 1945-1950. Dyplom uzyskał w pracowni prof. Xawerego Dunikowskiego. Po studiach przeniósł się do Warszawy. Był członkiem jury Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki w Arsenale, Warszawa 1955. W latach 50. i 60. zasłynął z kompozycji rzeźbiarskich tworzonych z różnej długości gwoździ wbijanych w drewniane podłoże pod różnymi kątai, co sprawiało, że prace wydawały się falować, przybierały zmienne kształty w zależności od punktu widzenia. Krytyka zwracała uwagę, że były to poszukiwania prekursorskie wobec op-artu. W 1957 roku, przełomowym w jego twórczości, uczestniczył w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, wystawie sztuki polskiej w Genewie i słynnej wystawie „Rzeźba w ogrodzie” w Warszawie. Miał wystawę indywidualną w Galerii Krzywe Koło, Warszawa II-III 1959. W 1963 wraz z Aliną Szapocznikow i Władysławem Hasiorem był bohaterem filmu dokumentalneo „Polska rzeźba współczesna” w reż. Konstantego Gordona i z komentarzem Jadwigi Jarnuszkiewiczowej. Wziął udział w I Biennale Rzeźby w Metalu w Warszawie w 1968, jego praca jest jedną z 9 zachowanych w tzw. galerii samochodowej przy ul. Kasprzaka. Tworzył rzeźby plenerowe i kameralne, pomniki, reliefy dekoracyjne we wnętrzach (np. w restauracji „Pod rybką” Centrali Rybnej w Warszawie przy ul. Puławskiej, 1960). Równoległą dziedziną jego twórczości był rysunek, obejmujący, w formie „dziennika”, projekty (w większości niezrealizowane) prac rzeźbiarskich oraz kompozycje niezwiązane z rzeźbą. Tworzył również poezje. Był samotnikiem, po latach 60. rzadko wystawiał, nie udzielał się w życiu artystycznym. Jego prace znajdują się w zbiorach Centrum Rzeźby w Orońsku, Muzeum Narodowego w Warszawie i Poznaniu, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Skopje, Muzeum w Antwerpii i in.