Władysław Jarocki, po ukończeniu Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej, kształcił się - w latach 1902-1906 - w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego. W 1906 uzupełniał studia w Académie Julian w Paryżu. Od 1904 wraz z Fryderykiem Pautschem i Kazimierzem Sichulskim wielokrotnie wyjeżdżał na Huculszczyznę, Podole i Ukrainę. Podróżował na Krym i w 1907 na Kaukaz. W 1911 i 1912 był we Włoszech jako stypendysta austriackiego Ministerstwa Oświaty. Po 1911 stale jeździł na Podhale do Chochołowa, Witowa i Poronina. W latach 1915-1916 służył w wojsku austriackim. Po wojnie w latach 1920-1921 prowadził kursy rysunku na Politechnice oraz w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego we Lwowie. W 1921 został mianowany profesorem krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie następnie pełnił funkcję dziekana wydziału malarstwa i rzeźby, a w 1933-1935 prorektora. Od 1909 należał do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka“, od 1910 był członkiem wiedeńskiej „Secesji“. W okresie międzywojennym był jednym z wybitniejszych animatorów polskiego życia artystycznego; w latach 1924-1934 naczelnym redaktorem pisma „Sztuki Piękne“, 1927-1934 prezesem krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Wiele wystawiał, organizował pokazy sztuki polskiej za granicą, m.in. na XII Biennale w Wenecji w 1902, wystawy TOOSPO, wystawy w Carnegie Institute w USA. Malował pejzaże, portrety, a przede wszystkim sceny rodzajowe inspirowane folklorem Huculszczyzny i Podhala. W tych kompozycjach, wyróżniających się dekoracyjnością formy i koloru, nawiązywał zarówno do młodopolskiej, krakowskiej szkoły malarstwa dekoracyjnego, jak i do ludowego zdobnictwa i malarstwa na szkle. Zajmował się także grafiką, ilustratorstwem i scenografią teatralną.