Na odwrocie opinia Leszka Ludwikowskiego z sierpnia 1975 r.

Prezentujący znakomity warsztat malarski kameralny autoportret Wlastimila Hofmana zasługuje na szczególną uwagę. Powstał w dość wczesnym okresie, kiedy młody artysta, będąc już absolwentem krakowskiej akademii, po dalszych studiach w Paryżu, zaczął odnosić pierwsze znaczące sukcesy. Dzieło odznacza się charakterystyczną dla tego momentu twórczości artysty żywą paletą, dość bliską gamie jego mistrza Jacka Malczewskiego, która w późniejszym czasie u Hofmana uległa rozjaśnieniu.

Na obrazie widzimy podobiznę młodego symbolisty, odzianego w strój charakterystyczny dla przedstawiciela ówczesnej krakowskiej cyganerii – ciemny płaszcz i kapelusz z szerokim rondem. W dali rozpościera się pogrążony w mroku pejzaż. Twarz artysty, na której rysuje się skupienie, ale też i niepokój, wydobywa z cienia ostry promień światła.

Podejmując próbę interpretacji oferowanego autoportretu, warto odwołać się do biografii artysty i przywołać kontekst problemu tożsamości narodowej, z którym młody Hofman się mierzył. Urodzony w polsko-czeskiej rodzinie i wychowany przez rodziców na czeskiego patriotę Wlastimil dokonał konwersji tożsamości narodowej. Zmiana ta zapoczątkowała się pod wpływem Jacka Malczewskiego, o czym pisze Dorota Kudelska, opisując okoliczności odejścia Hofmana z pracowni Stanisławskiego do Malczewskiego,...