Olga Niewska (Charków 1898 – Warszawa 1943) - rzeźbiarka. Po nauce w szkole malarskiej w Kijowie, studiowała pod kierunkiem Konstantego Laszczki w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1919-23). W latach 1926-28 kontynuowała studia w Paryżu w słynnej pracowni Emile’a Antoine'a Bourdelle'a. Jeszcze w czasie studiów w krakowskiej akademii otrzymała nagrodę PAU z fundacji Feliksa Jasieńskiego (1922). Po studiach osiadła w Warszawie, gdzie miała pracownię przy ul. Zakroczymskiej 1.
Debiutowała w TPSP w Krakowie w 1920 wystawą indywidualną, zyskując spore uzanie krytyki. Później wystawiała głównie w Warszawie, m.in. w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (niemal rokrocznie w latach 1921-30, w tym w 1923 miała wystawę indywidualną, oraz w 1939) i w Instytucie Propagandy Sztuki (rokrocznie w latach 1931-38), ale także m.in. w Poznaniu w 1929 na Powszechnej Wystawie Krajowej, gdzie otrzymała dyplom uznania. Brała też udział w wystawach za granicą, m.in. w głośnej Wystawie Sztuki i Technika w Paryżu w 1937 roku, na której uhonorowano ją złotym medalem.

Twórczość artystki dzieli się na trzy okresy. W najwcześniejszym - była pod wpływem Laszczki i Dunikowskiego. Po studiach w Paryżu wzmocniła swoje wyczucie bryły i tektoniki, dążąc do monumentalizmu. Na przełomie lat 20. i 30. doszły do głosu jej dążenia w kierunku dekoracyjnego układu płaszczyzn oraz poszukiwanie elegancji i wykwintnej linii. Znaczące miejsce w dorobku Niewskiej zajmuje rzeźba portretowa - wizerunki osobistości życia politycznego, kulturalnego i sportowego oraz bliskich i przyjaciół. Podejmowała także tematykę sportową, tworząc zarówno rzeźby, jak i liczne statuetki nagrodowe oraz puchary. Uprawiała też rzeźbę animalistyczną oraz kompozycje o tematyce mitologicznej, alegorycznej i religijnej.