sygn. (alfabetem greckim) l.d.: Jan Styka

Na odwrocie l.g. nalepka (tuszem): Ulysse échappe a Charybde;

p.g., przeciwnie do kompozycji (niebieską kredką): son naufrage;

p.d. (ołówkiem): Ulysse échappe a Charybde.

Prezentowany obraz jest jednym z cyklu 83 lub 85 (według niektórych przekazów) obrazów namalowanych przez Stykę jako ilustracje do homerowskiej Odysei. Ilustruje on koniec dwunastej pieśni, w której Odyseusz po utracie całej załogi i okrętu dryfuje na jego szczątkach wprost do paszczy Charybdy połykającej morze.

Jest tam figowe drzewo ze skały zwieszone, Pod nim groźna Charybda łyka morze słone; Trzykroć w dzień je wyrzuca, trzykroć wciąga w siebie. A gdy wciąga, o! niechże nie będzie tam ciebie! Już by i sam Posejdon nie mógł cię ratować. (...) Piorunem Zeus padł w okręt z łoskotem; wstrząśnięcie Od góry aż do spodu czuć było w okręcie, Toż siarki zapach. Wszystka z pomostu drużyna Zmieciona, wpadła w morze; szamocąc się wspina, I znowu się zanurza, niby morskie wrony. Bóg im nie dał powrócić, żywot ich skończony! Jam biegał po okręcie, póki bałwan wielki Nie odarł żebr do spodniej przyprawionych belki, Która sama bujała, aż drzewo masztowe Spadło na nią. Przy maszcie linę surowcowę Postrzegłszy, maszt ten z wręgą do kupy związałem, Wsiadłem okrak, i wzdętym falom...