Janina Żemojtel (Wilno 1931- Wrocław 2004)  w 1956 ukończyła PWSSP we Wrocławiu. Początkowo malowała akty i martwe natury, nawiązując do estetyki postimpresjonizmu i kubizmu. Zainteresowały ją również doświadczenia z pogranicza malarstwa materii i gestu. Przykładem takich poszukiwań są cykle Dżonki i Dźwigi (1960-61), w których laserunki połączyła z podkreśleniem faktury, stosując m.in. grube nawarstwienia farby i elementy kolażu. Powstały około 1965 cykl Instynkty dowodzi odchodzenia malarki od czytelnej formy figuralnej i przedmiotowej. Zaczynała od studium postaci ludzkiej przechodząc do niemal abstrakcyjnej kompozycji z wyeksponowanymi plamami czystego koloru. Monumentalizm ukazywanych przez nią figur oraz umiejętność swobodnego kierowania szeroką strugą koloru każą zaliczyć te prace do ciekawszych osiągnięć polskiej nowej figuracji. na podstawie Słownika Malarzy Polskich, Tom 2, Arkady, Warszawa 2001, s. 420, M.K.Ł.