Aleksander Augustynowicz (Iskrzynia k. Krosna 1865 – Warszawa 1944) w latach 1883-1886 kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Feliksa Szynalewskiego, Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. Następnie wyjechał do Monachium, gdzie w 1888 studiował w szkole Szymona Hollósy’ego. Podróżował do Włoch i na Węgry. Od roku 1890 stale mieszkał we Lwowie, gdzie, m.in. pracował nad malarską dekoracją foyer miejskiego Teatru. Po 1914 mieszkał w Zakopanem, a od 1921 w Poznaniu. Wystawiał bardzo dużo, m.in. w krakowskim i lwowskim TPSP oraz w TZSP w Warszawie. W roku 1896 na międzynarodowej wystawie w Berlinie otrzymał złoty medal za Autoportret. Malował przede wszystkim portrety, a także sceny rodzajowe, kwiaty, pejzaże z Tatr i Huculszczyzny. Często i chętnie posługiwał się mistrzowsko opanowaną techniką akwareli. Obrazy artysty cieszyły się dużą popularnością i uznaniem odbiorców.