Franciszek Łubieński (Łódź 1874 lub 1875 - Warszawa 1925) - malarz. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (1893–1896 i 1899-1900) u Józefa Unierzyskiego i Jacka Malczewskiego. Następnie wyjechał do Monachium, gdzie kształcił się w szkole Antona Ažbego. Po powrocie zamieszkał w Łodzi, gdzie został nauczycielem w Szkole Handlowej Kupiectwa Łódzkiego oraz w miejscowych gimnazjach.

Tworzył pejzaże, za które był ceniony, typy ludowe, portrety, martwe natury, akty, sceny rodzajowe, historyczne i inspirowane literaturą oraz kwiaty, które były jego ulubionym motywem. Około roku 1912 stworzył cykl Z ziemi sieradzkiej, przedstawiający typy i zwyczaje ludowe. Od roku 1903 wystawiał (m.in. w warszawskiej Zachęcie w 1910/1911 r.), w roku 1923 w łódzkim Muzeum Nauki i Sztuki odbyła się jego wystawa indywidualna. W dwa miesiące po jego śmierci przyjaciele zorganizowali wystawę jego prac w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi. Pokazano na niej 250 prac, z których 45 było następnie eksponowanych w warszawskiej Zachęcie. Jego obrazy znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.