Wacław Piotrowski (1887 Warszawa – 1967 Warszawa) - malarz, pejzażysta, portrecista, związany z Warszawą. Studiował w Warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (1907–1911), początkowo rzeźbę w pracowni Xawerego Dunikowskiego, a następnie malarstwo u profesorów: Kazimierza Stabrowskiego, Konrada Krzyżanowskiego, Edwarda Trojanowskiego i Stanisława Lentza. Debiutował w roku 1910 w warszawskiej Zachęcie i od tego czasu, do roku 1939 regularnie tam wystawiał. W latach 1919–1922 przebywał we Francji, głównie w Paryżu, gdzie brał udział w salonach i wystawach organizowanych przez Société des Artistes Français oraz Société Nationale des Beaux Arts. W 1920 roku wziął udział w wystawie The International Society of Sculptors, Painters and Gravers w Londynie, zaś w kolejnym - miał indywidualną wystawę w Paryżu w Galerie Devambez, z którą był wtedy związany kontraktem. W latach 1924-1926 przebywał we Włoszech, gdzie powstały jego pejzaże z Neapolu i Wenecji. 

Na przełomie lat 20. i 30. artysta zdobył sobie sławę jako autor obrazów sportowych. Przedstawiająca płotkarza Stefana Kostrzewskiego kompozycja "Na płotku" i "Portret Haliny Konopackiej", powstały z myślą o towarzyszącym IX Igrzyskom w Amsterdamie Konkursie Olimpijskim. Mimo, że nie zostały na konkursie wyróżnione, zostały zauważone przez krytykę z uwagi na nowe sposoby ujęcia kompozycji sportowej. 

Artysta był uznanym portrecistą, krytyka chwaliła go za umiejętność ujęcia psychologicznego. 

Jego obrazy znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie, Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz i w Gabinecie Rycin Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego.