Do obrazu dołączona jest ekspertyza Elżbiety Charazińskiej z maja 2024 roku.

Obraz Szał uniesień, jak i towarzysząca mu od chwili powstania legenda, należą do najgłośniejszych i najbardziej intrygujących historii w dziejach sztuki polskiej. Ostateczną, dużą wersję obrazu malował Podkowiński długo i mozolnie, od jesieni 1893 do wiosny 1894 r. w swej warszawskiej pracowni, przeszklonym belwederze pałacu Kossakowskich przy ul. Nowy Świat 19. Poprzedzały ją szkice kompozycyjne w niewielkiej skali, w których pod wpływem zagęszczającej się wizji, redukował gamę barwną. Jak odnotowali zaniepokojeni przyjaciele artysty, to już wtedy nasiliły się symptomy śmiertelnej choroby płuc, której nabawił się prawdopodobnie jeszcze w chudych czasach studenckich, gdy często przymierał głodem. Niezwykle wrażliwy z natury, o delikatnej konstrukcji psychicznej i fizycznej, w latach 90. przeżywał mocno wieloletni dramat zawiedzionego uczucia do żony bliskiego przyjaciela. Tym niespełnionym namiętnościom, powodującym jednak wyrzuty sumienia, dawał upust w fantastyczno-symbolicznej treści swych obrazów.

Prezentowany obraz jest jednym ze szkiców kompozycyjnych do głośnego obrazu symbolicznego Władysława Podkowińskiego, Szał uniesień, z 1894 r. W swym rozwiązaniu kompozycyjnym powtarza układ ostatecznej, monumentalnej wersji obrazu. Powstanie dużego płótna (310 x 275 cm, własność Muzeum Narodowego w Krakowie) poprzedziły...