Paweł Steller (23 I 1895 Hermanice na Ziemi Cieszyńskiej - Katowice 4 IX 1974) uczył się w Państwowej Szkole Przemysłu Artystycznego we Lwowie (do 1913), następnie studiował w Umélecko-Proumyslovej Skole w Pradze (1913-1914). Studia przerwała mu wojna i służba w armii austriackiej, m. in. na froncie włoskim. Po wojnie służył nadal jako oficer Wojska Polskiego w latach 1920-1921. Następnie kontynuował studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie (1923-1925), m. in. pod kierunkiem Władysława Skoczylasa, który wywarł decydujący wpływ na jego sztukę - zarówno na decyzję, by poświęcić się głownie drzeworytowi, jak też na samą formę artystyczną jego prac (nazywano go nawet "śląskim Skoczylasem"). Po studiach osiadł na Górnym Śląsku, pracując jako nauczyciel w szkołach średnich i prowadząc własną szkołę artystyczną w Katowicach (od 1934). Był współorganizatorem Związku Zawodowego Artystów Śląskich (1929), członkiem Związku Polskich Artystów Grafików (do 1939) i grupy "Zachęta" (od 1957). Jego pierwszym sukcesem była główna nagroda w konkursie na portret graficzny Prezydenta RP w 1929, w którym wzięła udział czołówka polskich grafików. W 1937 zdobył Złoty Medal na Międzynarodowej Wystawie Grafiki w Paryżu 1937. Lata II wojny światowej spędził ukrywając się w Beskidach. Mimo że nie był zaangażowany w działalność konspiracyjną, po II wojnie został aresztowany (przypuszczalnie omyłkowo) i spędził blisko dwa lata w obozie pod Nowosybirskiem. Po powrocie kontynuował pracę artystyczną w Katowicach i domku letnim w Wiśle. Był wysoko ceniony w lokalnym środowisku, uważany za nestora artystów śląskich. W 1970 otrzymał Nagrodę Województwa Katowickiego. Pozostawił bogaty dorobek w dziedzinie grafiki warsztatowej (drzeworyt, linoryt), książkowej i użytkowej, a także malarstwa i rysunku.