Halina Chrostowska (Warszawa 1929- Warszawa 1990) -  pobierała pierwsze nauki pod okiem ojca, Stanisława Ostoja-Chrostowskiego, wybitnego grafika okresu międzywojennego i pierwszego rektora warszawskiej ASP po wojnie. Studiowała malarstwo i grafikę w latach 1946-1950 w tej uczelni. W 1950 rozpoczęła pracę pedagogiczną na Wydziale Grafiki, którą kontynuowała do 1989. Od 1962 prowadziła własną pracownię grafiki warsztatowej, w której wykształciła wielu wybitnych artystów. Równolegle działała w Związku Polskich Artystów Plastyków. Debiutowała w pierwszej połowie lat 50. cyklami akwafort, m. in. „W walce”, „Powstanie Kościuszkowskie”, „Z PGR-u”, nagradzanych na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki (1952-1954). W 1955 zdobyła II nagrodę i srebrny medal na Międzynarodowym konkursie i wystawie towarzyszącym V Światowemu Festiwalowi Młodzieży i Studentów w Warszawie. Mimo dominacji doktryny socrealizmu, artystka potrafiła wypracować formułę realizmu dalekiego od polityki, refleksyjnego i wiernego nieupiększonym realiom tych lat. Od około 1956 w jej twórczości górę wzięło zainteresowanie eksperymentami formalnymi i technicznymi. Początkowo tworzyła grafiki czarno-białe, skupiając się na efektach fakturowych (cykle „Astralny” (1957), „Komedianci”, 1961-1963). Łączyła niekiedy matryce metalowe z linorytniczymi i drzeworytniczymi. W 1968 wprowadziła do swych prac kolor, tworząc serie „Portretów” i różnobarwnych „Figur”. Grafiki Chrostowskiej łączyły związki z równoległymi nurtami malarstwa informel, w latach 70. z pop-artem. Od końca lat 50. datują się największe sukcesy artystki na forum krajowym i międzynarodowym. Uczestniczyła m. in. w I Biennale Młodych, Paryż 1959, II Międzynarodowym Biennale Grafiki, Tokio 1960 (gdzie uzyskała nagrodę Muzeum Ohara), VI Biennale Sztuki, Săo Paulo 1961, II Międzynarodowe Biennale Grafiki, Florencja 1970 (złoty medal). Kryzys zdrowotny (nadwerężenie nadgarstków) w 1973 zmusił ją do przejściowego zaniechania forsownej pracy przy grafice. Powstał wtedy rysunkowy cykl „Ręce”, w którym artystka odbijała swe dłonie pokryte farbami. Od 1975 wróciła do grafiki, tworząc kolejne kompozycje z zarzuconych cyklów. Od 1977 wykonywała unikatowe odbitki łączące grafikę z malarstwem i collage'em. W 1986 zapadła na chorobę nowotworową. Od 1988 wprowadziła do swego warsztatu sitodruk i kontynuowała eksperymenty malarskie.