Marian Dąbrowski (Tczew 1927 - Koszalin 1995) - malarz, rzeźbiarz, architekt wnętrz i konserwator zabytków. W latach 1945-1947 jako wolny słuchacz Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu uczestniczył w zajęciach z malarstwa (u prof. Jana Wodyńskiego i prof. Bronisława Jamontta) i rzeźby (u prof. Tadeusza Godziszewskiego). Następnie, przez okres roku, kształcił się w dziedzinie malarstwa i rysunku w PWSSP w Sopocie. Po tym czasie podjął studia na uniwersytecie toruńskim (1948-1952), zakończone uzyskaniem dyplomu z zakresu rzeźby, konserwatorstwa i zabytkoznawstwa. W latach 1953-57 pełnił funkcję wojewódzkiego konserwatora zabytków w Koszalinie, po czym poświęcił się pracy pedagogicznej - przez kolejne 20 lat nauczał malarstwa w Państwowym Ognisku Kultury Plastycznej i Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Koszalinie. Od 1957 roku był aktywnym członkiem ZPAP. Istotną rolę odegrał też na polu organizacji odbywających się corocznie w latach 1963 - 1981 Międzynarodowych Spotkaniach Artystów, Naukowców i Teoretyków Sztuki w Osiekach, które gromadziły najwybitniejszych przedstawicieli polskiej awangardy. Sześciokrotnie był ich komisarzem (1968-69, 1975-78) wpływając na dobór uczestników i program spotkań. Brał udział w ponad 30 wystawach zbiorowych i 11 indywidualnych. Dzieła artysty znajdują się m.in. na stałej ekspozycji “Osieki 1963-1981” w Muzeum w Koszalinie oraz Kroppedal Museum w Danii. Oprócz uprawiania malarstwa sztalugowego, realizował także wiele prac w zakresie projektowania wnętrz użyteczności publicznej i malarstwa monumentalnego. Za swoją aktywną, wielokierunkową działalność otrzymał liczne odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi, Złotą Odznakę ZPAP, Zasłużonego Działacza Kultury.