Juliusz Joniak (Lwów 19 XI 1925 - Kraków 2021) studiował w latach 1945-1949 na Wydziale Malarstwa i Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Czesława Rzepińskiego i Konrada Srzednickiego. Dyplom uzyskał w 1955. Od 1950 pracuje jako pedagog w macierzystej uczelni, od 1980 był jej profesorem. W latach 1978-1981 był dziekanem Wydziału Malarstwa, a w 1981-1987 prorektorem ASP. We wczesnych latach uczestniczył w II, III i IV Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki (1951-1954), a także w słynnej wystawie w warszawskim Arsenale (1955) i jej niemieckich edycjach pn. „Junge Generation“ w Berlinie i Lipsku (1956). W tym okresie reprezentował nurt malarstwa figuratywnego o wyraźnym rysunku i lekkich, płasko kładzionych polach koloru. W latach 60. malował tajemnicze, pełne metaforycznych odniesień Wnętrza i Martwe natury, w których chętnie eksperymentował z fakturą w duchu malarstwa materii. W kolejnej dekadzie zainteresował się kompozycjami figuralnymi (cykl „Kalejdoskop“ z przełomu lat 60. i 70.), tworząc pastisze klasycznego malarstwa z wielkich epok sztuki ("Akt z futrem wg Rubensa", 1973). Ten wątek z czasem przybrał formę monumentalnych poliptyków (seria "Karol IV z rodziną wg Goyi", 1979-1981; "Kobiety algierskie wg Delacroix", 1987). Równolegle od wczesnych lat 80. w malarstwie Joniaka dominuje pejzaż, głównie krajów południowych (Francja, Hiszpania, Włochy). Artysta czerpie swobodnie ze środków wypracowanych przez postimpresjonistów i ekspresjonistów przedwojennej Ecole de Paris, nade wszystko zaś obserwuje i zamyka w skończoną, piękną formę grę czystych kolorów w ostrym porannym świetle. Świeżość i czystość kolorów jest cechą wyróżniającą jego sztukę na tle rzeszy malarzy zafascynowanych urodą południowych plenerów. W 1995 artysta wygrał VII Festiwal Sztuki w Magné (Francja), co otworzyło mu drogę do honorowego członkostwa Académie Européenne des Arts w Paryżu.