Juliusz Narzyński (Warszawa 1934, Warszawa 2020) studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom w pracowni prof. Artura Nachta Samborskiego uzyskał w roku 1959. W 1970 przebywał w Holandii na stypendium artystycznym rządu holenderskiego. Od 1973 kierował pracownią malarstwa PWSSP w Łodzi, następnie został profesorem tej uczelni (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im.Wł. Strzemińskiego). Uprawia malarstwo utrzymane w konwencji nadrealistycznej, które przechodzi ewolucje i zmiany a jego nadrzędnym celem jest stworzenie symbolicznej wizji świata. Początkowo artysta pozostawał pod pewnym urokiem informelu, z czasem jego malarstwo zaczęło nabierać dynamiki i ostrości wyrazu. Mięsiste, biologiczne formy zderzały się ze zgeometryzowanymi przedmiotami wirującymi w nieokreślonej przestrzeni. W połowie lat 70-tych nastąpił zwrot w stronę malarstwa kameralnego. Dynamika form ustępuje miejsca płasko malowanej płaszczyźnie, kontur nabiera płynności, kolor zaś służy do odrealnienia przedmiotów, wprowadza widza w liryczny, poetycki świat. Jest laureatem wielu nagród, m.in. nagrody Cypriana Kamila Norwida (1969) i nagrody Prezydenta miasta stołecznego Warszawy (1974). Brał udział w wielu wystawach krajowych i zagranicznych. Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych i kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.