Zofia Stankiewicz po studiach chemicznych w Charkowie podjęła edukację artystyczną, m. in. w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona w Warszawie (od 1876), w Académie Julian w Paryżu (od 1880) i po powrocie do Warszawy w 1883 w pracowniach malarzy Miłosza Kotarbińskiego, Konrada Krzyżanowskiego i Kazimierza Stabrowskiego. We wczesnym okresie twórczości malowała nastrojowe pejzaże ukraińskie i wykonywała ilustracje do czasopism „Kłosy”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Bluszcz”, „Wędrowiec”. Od 1893 wystawiała w kraju oraz m. in. w Berlinie, Monachium i Paryżu. W 1902 miała pierwszą wystawę indywidualną w warszawskim Salonie Krywulta. Od 1904 zajmowała się wyłącznie grafiką (głównie w technikach metalowych: akwaforcie i akwatincie) i rysunkiem. W 1912 wraz z Ignacym Łopieńskim i Franciszkiem Siedleckim współorganizowała Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Graficznych, przez wiele lat działała i wchodziła w skład zarządu Związku Polskich Artystów Grafików. Wielokrotnie wystawiała na przeglądach i konkursach graficznych, zdobywając liczne nagrody, m. in. I nagrody za grafikę na wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie (1914 i 1921), nagrodę miasta Warszawy w 1923, medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929. Chętnie obrazowała zabytki i malownicze zakątki miast polskich, zajmowała się też pejzażem i architekturą wiejskich dworów, zabytkowych chat itp. Prace te układała w tematyczne teki: „Stara Warszawa”, „Wilno”, „Kraków”, „Pomorze”, „Dwory, dworki, chaty”. W latach 30. uzupełniła tematykę swych prac o motywy morskie z Helu. W okresie II wojny światowej i po wojnie artystka skupiała się głównie na rekonstruowaniu swego zniszczonego w 1939 dorobku, odtwarzając płyty i odbitki.