Fernando Botero
(Medellín, Kolumbia 1932 – Monako 2023) - kolumbijski malarz i rzeźbiarz.
Po studiach w Academia San Fernando i muzeum Prado w Madrycie, artysta wyjechał do Włoch, gdzie od 1953 roku studiował historię sztuki. Przez długi czas zgłębiał technikę malowania fresków i kopiował dzieła Giotta i Anrei del Castagno. W 1956 roku przeprowadził się do Meksyku, gdzie odnalazł swój własny styl pod wpływem meksykańskiego malarstwa ściennego Diego Rivery. Artysta został mianowany profesorem malarstwa w Akademii Sztuki w Bogocie i stopniowo stał się najważniejszym młodym artystą w Kolumbii. W 1960 roku Botero przeprowadził się do Nowego Jorku i zdobył kolumbijską Narodową Nagrodę Guggenheima. W 1965 roku w pełni rozwinięty styl malarski Botero po raz pierwszy ujawnił się w jego obrazie Rodzina Pinzón. W 1966 roku malarz wyjechał na swoją pierwszą ważną europejską wystawę w Staatliche Kunsthalle Baden-Baden, a następnie w grudniu na swoją pierwszą wystawę w amerykańskim muzeum w Milwaukee Art Center. Botero spędził kolejne lata w Kolumbii, Nowym Jorku i Europie. W 1973 roku Botero przeprowadził się do Paryża, gdzie stworzył swoje pierwsze rzeźby. Przez pewien czas zajmował się wyłącznie rzeźbą, aż w 1978 roku powrócił do malarstwa. W 1983 roku Fernando Botero przeprowadził się do Toskanii, gdzie przez dwa lata malował wyłącznie sceny walk byków. W 1985 roku jego prace zostały wystawione w Galerii Malborough w Nowym Jorku. Do dziś prace Botero są wystawiane w licznych muzeach i na wystawach międzynarodowych.

Do najsłynniejszych jego dzieł zaliczany jest obraz Mona Lisa, który przedstawia zniekształconą wersję arcydzieła Leonarda da Vinci, inny obraz - Śmierć Pabla Escobara, czy odlaną w brązie rzeźbę Człowiek na koniu.